«Τα 50 χρόνια από την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μπορούν να αξιοποιηθούν για την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων και αναγκαίας ιστορικής πείρας. Η πείρα αυτή πρέπει να ενσωματωθεί στους αγώνες του εργατικού – λαϊκού κινήματος για βαθιές αλλαγές και ανατροπές στον συσχετισμό δυνάμεων, ενάντια στην ίδια την καπιταλιστική εξουσία» τονίζει σε Διακήρυξη της, η ΚΕ του ΚΚΕ και προσθέτει:

«Αλλωστε, είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη επέτειος, όπως νωρίτερα τα 50 χρόνια από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, αξιοποιούνται από το καπιταλιστικό κράτος και τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς, από τα αστικά πολιτικά κόμματα προκειμένου να διασφαλιστεί το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα. Στο ίδιο πλαίσιο, ξεχωριστής σημασίας στόχος είναι η ακόμα πιο συντονισμένη ιδεολογική επίθεση κυρίως ενάντια στις θέσεις και τον ρόλο του ΚΚΕ και του εργατικού – λαϊκού κινήματος στην ιστορική διαδικασία, με στόχο τη χειραγώγηση των εργατικών – λαϊκών συνειδήσεων, ιδιαίτερα των νέων».

Στη Διακήρυξη γίνεται αναφορά σε όσα είχαν προηγηθεί πριν το τέλος της δικτατορίας, ενώ σε ό,τι αφορά στον χαρακτήρα της σημειώνεται ότι «ήταν προέκταση των χαρακτηριστικών και των αδιεξόδων του αστικού πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά από την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας».

Αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι «η ομάδα των πραξικοπηματιών είχε εκκολαφτεί στο πλαίσιο των μηχανισμών του μεταπολεμικού κράτους και του αστικού στρατού, αλλά και του ΝΑΤΟ, με κεντρικό στόχο τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής εξουσίας και την καταστολή του κομμουνιστικού και εργατικού – λαϊκού κινήματος»

Γίνεται αναφορά στα μέτρα της δικτατορίας υπέρ του κεφαλαίου, στην εξωτερική πολιτική της καθώς και στη στάση και τις τάσεις που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της σε ό,τι αφορά στο Κυπριακό.

Αναλύονται τα «αντίπαλα ταξικά σχέδια για την απομάκρυνση της δικτατορίας» και υπογραμμίζεται ότι το ΚΚΕ «ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν συμμετείχε, και πολύ περισσότερο καταδίκασε ανοιχτά, τα σχέδια “φιλελευθεροποίησης” της δικτατορίας, στήριζε την επιδίωξη ανατροπής της στον οργανωμένο αγώνα του εργατικού – λαϊκού παράγοντα με όλες τις μορφές πάλης».

Στο κείμενο επισημαίνονται οι αιτίες για τις οποίες η δικτατορία του 1967 «βρήκε το ΚΚΕ ιδεολογικά – πολιτικά και οργανωτικά ανέτοιμο» και αναλύεται η καθοριστικής σημασίας 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1968 με τις αποφάσεις της οποίας «εξασφαλίστηκε η οργανωτική συνέχεια του ΚΚΕ και ξεκίνησε η προσπάθεια ανασυγκρότησης, ιδρύθηκε η ΚΝΕ και επανακυκλοφόρησε ο παράνομος κομματικός Τύπος».

Υπογραμμίζεται η συμβολή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης.

Το ΚΚΕ σημειώνει ότι «η αλλαγή στη διακυβέρνηση, που πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιούλη 1974, υπήρξε προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα στην ηγεσία της στρατιωτικής δικτατορίας – που βαρυνόταν με το έγκλημα της Κύπρου – τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και αστούς πολιτικούς ηγέτες της προδικτατορικής περιόδου με προεξάρχοντα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή» και επισημαίνει: «κριτήριο για την επιλογή της πολιτικής μορφής της καπιταλιστικής εξουσίας είναι ποια εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης ή τουλάχιστον της ισχυρότερης μερίδας της στις εκάστοτε συνθήκες».

«Ακόμα, επιβεβαιώθηκε η ανάγκη προετοιμασίας, ετοιμότητας, επαγρύπνησης και λήψης των αντίστοιχων οργανωτικών και πολιτικών μέτρων που το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να παίρνει, προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ταξικής πάλης σε όλες τις συνθήκες» προσθέτει η Διακήρυξη.

«Μετά από την κατάρρευση της δικτατορίας», προσθέτει, «το ΚΚΕ πήρε άμεσα μέτρα για την τυπική νομιμοποίησή του. Πριν από την επίσημη νομιμοποίηση του Κόμματος, τα μέλη του ΠΓ και ο Α΄ Γραμματέας της ΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης επέστρεψαν στην Ελλάδα, το ΚΚΕ άνοιξε γραφεία στην Αθήνα και εξέδωσε την εφημερίδα “Νέα Ελλάδα”».

«Η επαναφορά της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και το αναμορφωμένο αστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο είχε αναβαθμιστεί από την ίδρυση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που πήραν τη θέση της ΕΡΕ και της Ενωσης Κέντρου, μπόρεσαν να ανανεώσουν τη συναίνεση ευρύτερων εργατικών – λαϊκών δυνάμεων στην καπιταλιστική εξουσία» σημειώνει το ΚΚΕ.

«Από την άλλη πλευρά», προσθέτει, «η στρατηγική του ΚΚΕ συνέχιζε να μην αμφισβητεί την αναγκαιότητα μετάβασης στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά την ενέτασσε στη στρατηγική των σταδίων, στη διεκδίκηση δημοκρατικής κυβέρνησης σε αστικό έδαφος, με ρόλο του ΚΚΕ σε αυτήν».

«Για μια 15ετία εξασφαλίστηκε η ομαλή εναλλαγή αυτοδύναμων αστικών κυβερνήσεων μεταξύ ΝΔ (ρεύμα του αστικού φιλελευθερισμού) και του ΠΑΣΟΚ (σοσιαλδημοκρατία), εξυπηρετώντας απρόσκοπτα τις βασικές στρατηγικές του κεφαλαίου, αλλά και διαβρώνοντας με τη ρεφορμιστική επίδραση το εργατικό – λαϊκό κίνημα» αναφέρει η Διακήρυξη σημειώνοντας και αναλύοντας, επίσης, και «τις λαθεμένες επεξεργασίες του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΚΚΕ» και τις συνέπειές τους εκείνη την περίοδο.

Στο κείμενο της Διακήρυξης γίνεται, επίσης, εκτενής αναφορά στην «διάσπαση και την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ την περίοδο της αντεπανάστασης» και στην «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ».

Στο κείμενο γίνεται λεπτομερής ανάλυση της περιόδου της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης του 2008 και των νέων προκλήσεων της καπιταλιστικής εξουσίας» καθώς και στις πολιτικές εξελίξεις και τον ρόλο των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και άλλων πολιτικών δυνάμεων όλης αυτής της περιόδου έως σήμερα.

«Ηδη πλανάται το φάντασμα μιας νέας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ενώ η χώρα μας εμπλέκεται σε δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος γενίκευσης της πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικές συμμαχίες» σημειώνει το ΚΚΕ.

Τονίζει ότι «τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να διαμορφώσουν την απρόσκοπτη αστική κυβερνητική εναλλαγή, με την αναβάπτιση του πόλου της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ ανησυχούν για τη νέα τάση συσπείρωσης δυνάμεων με το ΚΚΕ».

Το ΚΚΕ αναφέρει, ακόμα, ότι «η καπιταλιστική εξουσία επιστρατεύει όλα τα μέσα, και τη λεγόμενη ακροδεξιά, άλλοτε ως εναλλακτική αστικής διακυβέρνησης, άλλοτε ως φόβητρο για την ενίσχυση της συναίνεσης των εργατικών – λαϊκών δυνάμεων στο υπάρχον αστικό πολιτικό σύστημα και άλλοτε και με τις δύο μορφές».

Σημειώνει, μεταξύ άλλων, και εξηγεί ότι «τα “ακροδεξιά” κόμματα είναι κόμματα του κεφαλαίου και του καπιταλιστικού συστήματος».

«Εξίσου εξυπηρετική προς το σύστημα, σε βάρος των εργατικών-λαϊκών αναγκών και αποπροσανατολιστική είναι η συζήτηση και οι ενέργειες για την ανασυγκρότηση της “αριστεράς” ή της “κεντροαριστεράς” ή για ένα σύγχρονο “αριστερό λαϊκό μέτωπο” για την αντιμετώπιση της “ακροδεξιάς}» προσθέτει το ΚΚΕ.

Στο κείμενο εξηγείται λεπτομερώς ο λόγος για τον οποίο η με οποιοδήποτε τρόπο συμμετοχή ενός ΚΚ στη «διαχείριση των συμφερόντων του καπιταλισμού» στρέφεται «ενάντια στο εργατικό – λαϊκό κίνημα» και «φέρνει το ΚΚ σε αντιπαράθεση με τον επαναστατικό χαρακτήρα και τη στρατηγική του».

«Μοναδική απάντηση στη σύγχρονη καπιταλιστική βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της προσφυγιάς, των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, της ανεργίας και της εξαθλίωσης είναι η διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, που θα βάζει στο στόχαστρο την πραγματική ρίζα των προβλημάτων, τον πραγματικό τους εχθρό: Το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Η πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, τη σοσιαλιστική επανάσταση, την οικοδόμηση και την εδραίωση της σοσιαλιστικής εξουσίας, που θα αξιοποιεί τη θετική και αρνητική πείρα των χωρών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αποτελεί τη μόνη διέξοδο στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και ταυτόχρονα τον αποδοτικότερο φόρο τιμής σε όσους αγωνίστηκαν για την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας, σε όσους διαχρονικά θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» υπογραμμίζει, καταλήγοντας, η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ.

(Επισυνάπτεται η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ)

Γ.Μ.