Ένα μακροσκελές γράμμα στο Instagram,, επέλεξε ο Ματία Σκιλάτσι στο τελευταίο αντίο στον πατέρα του, Σαλβατόρε- Τοτό- Σκιλάτσι, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 59 ετών την Τετάρτη.
Ο Ματία Σκιλάτσι-γεννημένος το 1990-, ο οποίος ζει στο Πόρτο, όπου εργάζεται ως οδοντίατρος, έζησε τις τελευταίες εβδομάδες στο πλευρό του πατέρα του σε αυτό το τέλος τριών ημερών μεγάλου πόνου, αλλά και μεγάλης αγάπης από τον κόσμο.
«Πήρα λίγο χρόνο πριν σου γράψω… το κενό που άφησες είναι τεράστιο. Όλοι σε ήξεραν ως ήρωα των μαγικών νυχτών, αλλά δυστυχώς για αυτούς κανείς δεν σε ήξερε ως πατέρα. Ήσουν και θα είσαι πάντα ο καλύτερός μου φίλος. Ήσουν το πιο όμορφο παράδειγμα, ο υπερήρωας που ονειρεύονται όλα τα παιδιά όταν κλείνουν τα μάτια τους. Έφυγες έτσι, ξαφνικά, όπως έκανες παλιά: πάντα έκπληξη, χωρίς προειδοποίηση. Ένας ογκόλιθος στην καρδιά, στην ψυχή, ένα μαχαίρι στο στήθος, μια τεράστια πληγή, και τα σημάδια θα μείνουν για πάντα.
Θα σε αγαπώ για πάντα, θα σε κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου, εκείνη την καρδιά που έχει μείνει μισή τώρα που είσαι μακριά μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να σπάσει τον δεσμό μας, φτιαγμένο από αγάπη, ειλικρίνεια και θυμό: δύο σύντροφοι που ταξίδεψαν μαζί, από τη μέρα που με έφερες στον κόσμο μέχρι τη μέρα που με άφησες. Το αίμα σου θα κυλά πάντα στις φλέβες μου και η παρουσία σου θα είναι συνεχής, επαναλαμβανόμενη, σταθερή στη ζωή μου.
Οι τελευταίες μέρες που περάσαμε μαζί σε έκαναν πιο αδύναμο και πιο εύθραυστο, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Αυτό το κάθαρμα σε έπιασε και σε γκρέμισε. Μάλλον ήταν μεγαλύτερος θαυμαστής από πολλούς άλλους, τόσο που δεν σε εγκατέλειψε μέχρι το τέλος. Τι θέλεις να κάνεις; Πάντα μου έλεγες ότι, μερικές φορές, αυτοί οι θαυμαστές σε έσφαξαν, αλλά αυτό ήταν πραγματικά ασφυκτικό. Μα πολέμησες σαν λιοντάρι, η καρδιά σου ήταν από ατσάλι, δέθηκες με τη ζωή. Αυτό μου είπε η γιατρός με τα μπλε μάτια σε εκείνο το τμήμα τις τελευταίες μέρες. Γεννήθηκες μαχόμενος και έφυγες με τον ίδιο τρόπο. Ίσως κέρδισε εκείνος, ίσως… γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι: θα είμαστε πάντα μαζί, όπου κι αν είσαι.
Σου υποσχέθηκα ότι θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος, αλλά σου είπα ψέματα, γιατί ανάμεσα σε σένα και σε μένα, ανάμεσα στον δεσμό μας, στην αγάπη μας, δεν θα υπάρξει ποτέ τέλος. Τώρα πραγματικά δεν ξέρω πώς θα είναι χωρίς εσένα, δεν ξέρω αν ο χρόνος θα γιατρέψει και θα γιατρέψει αυτή την πληγή, αλλά ξέρω ότι θα με βοηθήσεις και θα με καθοδηγήσεις, είμαι σίγουρος γι’ αυτό.
Σε αγαπώ χωρίς όριο και η κληρονομιά σου θα συνεχίσει να ζει στις καρδιές μας. Ευχαριστούμε για αυτό που ήσουν, ευχαριστούμε για όσα μας έδωσες. Ευχαριστώ για όλα, μπαμπά. Αργά ή γρήγορα θα ξαναδούμε ο ένας τον άλλον. Σε αγαπώ.»
Α. Βαζογιάννης
