Αιώνες πίσω πηγαίνει η ιστορία του σούμο. Παρά το ότι θεωρείται το εθνικό σπορ της Ιαπωνίας και έχει αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, λίγα είναι γνωστά για τον κόσμο των παλαιστών. Στον γεννημένο στο Λονδίνο φωτογράφο Lord K2 δόθηκε μια άνευ προηγουμένου άδεια πρόσβασης ώστε να αιχμαλωτίσει με τον φακό του την πιο μυστικοπαθή πλευρά των rikishi, των επαγγελματιών παλαιστών σούμο· οι φωτογραφίες συγκεντρώθηκαν στο λεύκωμα «Sumo», το οποίο κυκλοφόρησε φέτος.

«Στο ιαπωνικό κατεστημένο υπάρχει μεγάλη υπερηφάνεια για το ότι στη διάρκεια της τελευταίας χιλιετίας πολύ λίγα έχουν αλλάξει στο άθλημα» εξηγεί, στην εισαγωγή, ο Lord K2. «Καθώς η Ιαπωνία εκτινάχθηκε στον μοντερνισμό, αυτή η γωνιά κουλτούρας παρέμεινε αγκιστρωμένη στην αρχαία παράδοση. Το σούμο είναι κάτι στο οποίο η ιστορία, η κουλτούρα, η υπερηφάνεια και ο αθλητισμός συνδυάζονται » προσθέτει (https://www.instagram.com/p/ClqniszLara/).

Ενώ οι αγώνες προσελκύουν πλήθη, τα όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια είναι πιο προφυλαγμένα από την κοινή θέα. «Οι “στάβλοι” σούμο δεν είναι ατραξιόν για τουρίστες· ελάχιστους μπορείς να επισκεφθείς και μόνο αν η λίστα των περιορισμών στη συμπεριφορά τηρείται αυστηρά» εξηγεί ο φωτογράφος. Δείχνοντάς μας τους “στάβλους” εξάσκησης, γνωστούς ως beya (https://www.instagram.com/p/ClV9PnNJXTU/), όπως και το Στάδιο Kokugikan, το λεύκωμα παρουσιάζει τις λεπτές διαφορές και τα εμπόδια του σπορ. Έπαψε να είναι δημοφιλές στις αρχές του αιώνα και μετά επέστρεψε δριμύτερο αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο να προσελκύσεις νεαρούς Ιάπωνες στο σούμο, δεδομένης της απεχθούς ρουτίνας των rikishi· επιπλέον το προσδόκιμο ζωής των παλαιστών σούμο υπολείπεται κατά δέκα χρόνια του μέσου Ιάπωνα, καθώς είναι πιο επιρρεπείς σε αρτηριακή πίεση και άλλες παθήσεις.