Το 1930-’31 ο Τόμας Σάιμς ήταν ο μόνος ξένος παίκτης στην τουρκική ομάδα ποδοσφαίρου Αλτάι, που εκείνη τη χρονιά έμελλε να κερδίσει το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Σμύρνης. Η Σμύρνη υπήρξε ο τόπος που είχε ριζώσει η λεβαντίνικη οικογένεια των Σάιμς χρόνια πριν, ενώ η αγάπη για το ποδόσφαιρο περνούσε αβίαστα από γενιά σε γενιά. Ήταν, ωστόσο, πριν από κάποια χρόνια, όταν ένας εκ των απογόνων, ο Άντριου Σάιμς άρχισε να «σκαλίζει» την ιστορία του λαοφιλούς αθλήματος στην περιοχή «πέφτοντας» αναπόφευκτα πάνω σε στον Πανιώνιο, που η πορεία του είναι δεμένη με τη Σμύρνη- όπως και του Απόλλωνα Σμύρνης, βεβαίως, τον οποίο «ανακάλυψε» λίγα αργότερα.

Όσο βαθύτερα «έσκαβε» ο Άντριου στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Σμύρνης τόσο μεγάλωνε η αγάπη για τον Πανιώνιο και τα «αδέλφια» του, όπως αποκαλεί ο ίδιος τους ανθρώπους του συλλόγου και τους οπαδούς της ομάδας. Μια αγάπη που από το 2011 άρχισε να μετουσιώνεται σε πολλαπλά ταξίδια στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να παρακολουθήσει αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, του Πανιωνίου. Πρόσφατα βρέθηκε και πάλι στην Αθήνα για να παρακολουθήσει το «ντέρμπι» ανάμεσα στον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα Σμύρνης, «το πραγματικό σμυρνέικο ντέρμπι» όπως έλεγε και το πανό που ξεδίπλωσε περήφανα στην κερκίδα.

Ένα πανό που μαζί με τα κασκόλ που είχε στις αποσκευές του έκαναν υπάλληλο του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα να μην μπορεί να πιστέψει στα μάτια και τ’ αυτιά του, όταν άκουσε ότι ο άνδρας με το βρετανικό διαβατήριο που είχε μπροστά του ερχόταν από τη Σμύρνη, όπου ζει, για να παρακολουθήσει τον συγκεκριμένο αγώνα. «Επαναλάμβανε εμφανώς έκπληκτος αυτά που τού έλεγα και στο τέλος μού λέει: ξέρω ακόμα έναν οπαδό του Πανιωνίου κι έναν του Απόλλωνα Σμύρνης. Θα πάρω να τούς πω για σένα!» εξιστορεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Άντριου Σάιμς και θυμάται πως καθώς άρχισε να απομακρύνεται από το σημείο, είδε τον υπάλληλο να σηκώνει το τηλέφωνό του για να αφηγηθεί στους φίλους του την τυχαία αυτή συνάντηση.

Μπορεί στο αεροδρόμιο της Αθήνας ο υπάλληλος να μην είχε ακούσει την ιστορία του Άντριου Σάιμς, ωστόσο στις κερκίδες της Ριζούπολης, ο Βρετανός από τη Σμύρνη είναι γνωστός σε παράγοντες και φιλάθλους, είναι μέλος της «οικογένειας». Άλλωστε, κάθε φορά που κάποιος οπαδός της αγαπημένης του ομάδας ταξιδεύει στη Σμύρνη, ο Άντριου φροντίζει ν’ αφιερώσει λίγο χρόνο ώστε να τού δείξει την πόλη ή να πιουν μια μπύρα μαζί, όπως χαρακτηριστικά λέει.

«Είναι υπόθεση οικογενειακή η αγάπη για τον Πανιώνιο. Αυτό είπα και στον υπάλληλο στο αεροδρόμιο. Κάθε φορά που έρχομαι για να παρακολουθήσω ένα ματς είναι μια ευκαιρία να δω αυτούς που θεωρώ αδέλφια μου. Σκέφτομαι, μάλιστα, πως κάποιοι εξ αυτών ίσως και να είναι συγγενείς των ανθρώπων που έπαιξαν ποδόσφαιρο με τους προγόνους μου στις αλάνες και τα γήπεδα της Σμύρνης. Υπάρχει κάτι ιερό γύρω απ’ αυτό» εξηγεί.

Μιλώντας, δε, για τον Πανιώνιο και τον Απόλλωνα Σμύρνης τονίζει πως «το πάθος και των δύο αυτών ομάδων για την καταγωγή τους, τις ρίζες τους και τη Σμύρνη ταίριαξε με το δικό μου πάθος. Αισθάνθηκα αυτούς τους ανθρώπους ως συγγενείς και σκέφτηκα ότι πρέπει να το εκφράσω όλο αυτό που νιώθω».

Η πολυπολιτισμική λεβαντίνικη οικογένεια που τού έμαθε ποδόσφαιρο και Ιστορία

Ο Άντριου Σάιμς μεγάλωσε σε μια τυπική λεβαντίνικη οικογένεια «με ό,τι σημαίνει αυτό» όπως χαρακτηριστικά λέει. «Σε μια τέτοια οικογένεια μεγαλώνεις καταρχάς με πολλές γλώσσες. Στο τραπέζι η γλώσσα είναι η ιταλική, στους κοινωνικούς κύκλους η αγγλική, στο επιχειρείν η γαλλική, στην αγορά η τουρκική κι όταν …μαλώνεις η ελληνική» λέει με μια δόση χιούμορ θέλοντας να περιγράψει τον πολυπολιτισμικό καμβά των Λεβαντίνων της Σμύρνης.

«Εγώ μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι όπου μού έμαθαν τα καλύτερα απ’ όλους αυτούς τους κόσμους. Και μού δίδαξαν και Ιστορία. Έμαθα για τον Ναπολέοντα, τη βασίλισσα της Αγγλίας αλλά και για τον Μέγα Αλέξανδρο, τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους και πολλά άλλα πράγματα» λέει επισημαίνοντας πως ήδη από νέο αγόρι είχε καλλιεργήσει μέσα του τον φιλελληνισμό. Σ’ αυτό συνέβαλαν και οι τακτικές επισκέψεις με τους γονείς του στους αρχαιολογικούς χώρους ελληνικού ενδιαφέροντος καθώς και οι διακοπές στα ελληνικά νησιά, που πάντα ήταν ψηλά στις προτιμήσεις της οικογένειας.

Στη ζωή του πορευόταν πάντα με πυξίδα την αγάπη του για την Ιστορία αλλά και το πάθος του για το ποδόσφαιρο. «Ο παππούς του μπαμπά μου ήταν αυτός που πρωτοκλώτησε μπάλα στη Σμύρνη καθώς η βρετανική νεολαία ήταν εκείνη που ουσιαστικά έφερε το άθλημα στην περιοχή. Στη συνέχεια ο πατέρας μου έπαιξε λίγο ποδόσφαιρο και φυσικά εγώ» σημειώνει και δεν παραλείπει ν’ αναφέρει πως και η Ρουμάνα σύζυγός του ασχολείται επαγγελματικά με τη «στρογγυλή θεά».

Μια ξεχωριστή συνάντηση

Κάθε φορά που κάθεται στις κερκίδες της Ριζούπολης, το συναίσθημα ξεχειλίζει. «Νιώθω σαν να βλέπω τους οπαδούς από το παρελθόν να είναι εκεί ανάμεσά μας και να παρακολουθούν κι αυτοί την αγαπημένη τους ομάδα. Όλο αυτό με κάνει να νιώθω μια ζεστασιά μέσα μου» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Άντριου, ο οποίος κουβάλησε λίγο χώμα από εκεί που κάποτε ήταν το γήπεδο του Πανιωνίου ώστε να έχουν στην ομάδα «κάτι από τη μάνα Σμύρνη».

Αυτή τη φορά, στο γήπεδο, μια συνάντηση με τον Λευτέρη Τακάκη από την Κρήτη έκανε τη συγκίνηση μεγαλύτερη. «Όταν πέθανε ο γιος του -είχε πεθάνει και η μαμά μου έναν μήνα πριν- πήρα μερικά λουλούδια κόκκινα και μπλε και τα τύλιξα με μια κορδέλα και τα πέταξα στο νερό, στη Σμύρνη. Ήταν οπαδός του Πανιωνίου κι αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω για το παιδί αυτό. Όταν, λοιπόν, είδα τον πατέρα του στο ματς του Πανιωνίου αγκαλιαστήκαμε κι ήταν σαν να αγκαλιάζει η μητέρα μου τον γιο του στον παράδεισο» λέει με έκδηλη τη συγκίνηση στη φωνή ο Άντριου.

Όσο τού επιτρέπει η υγεία του, θα επιστρέφει στην Ελλάδα για τη μεγάλη του αγάπη, τον Πανιώνιο, λέει και μας καλεί όλους ν’ ανακαλύψουμε εκ νέου την ομορφιά του αθλήματος, τις αξίες και τις αρχές του.

Σοφία Παπαδοπούλου

*Τη φωτογραφία παραχώρησε ο Άντριου Σάιμς