«Το Μεσολόγγι έχει τεράστιο ιστορικό, πολιτιστικό και περιβαλλοντολογικό απόθεμα. Δεν είναι λοιπόν τυχαία αυτή η μικρή πολιτεία. Αυτό που εμείς προσπαθούμε να κάνουμε, είναι να πούμε ότι υπήρξε κάποια στιγμή και μία πολιτεία που εξέπεμπε φως. Αν αυτό το φως έχει και σήμερα ελάχιστη αντανάκλαση, θα είμαστε εξαιρετικά ικανοποιημένοι».

   Με αυτά τα λόγια περιγράφει στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο ιδρυτής του κέντρου λόγου και τέχνης, «Διέξοδος», Νίκος Κορδόσης, το πώς αποφασίστηκε η ίδρυση και η λειτουργία της «Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής».

   Πρωτίστως, όπως τονίζει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Νίκος Κορδόσης, «θέλουμε να διατηρηθεί η ιστορική μνήμη του Μεσολογγίου, διότι οι η ‘Διέξοδος’ έχει χαρακτηριστεί από τους συμπατριώτες μας, ως μία κιβωτός πολιτισμού και συλλεκτήριο μνήμης».

   «Το Μεσολόγγι», συνεχίζει, «είναι μία ιδέα, αλλά και μία μικρή πόλη που βασίζεται στις δόξες του παρελθόντος και προσπαθεί, όπως προανέφερα, να διατηρήσει πρωτίστως την μνήμη».

   Παράλληλα, σημειώνει, «αυτή η μνήμη δεν είναι μόνο το ιστορικό παρελθόν της Ιεράς Πόλης, δηλαδή η Έξοδος των Ελεύθερων Πολιορκημένων, αλλά και το γεγονός ότι γεννήθηκαν εδώ ή κατάγονταν από το Μεσολόγγι, άνθρωποι του πνεύματος και πρωθυπουργοί, όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Γεώργιος Δροσίνης, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, ο Αντώνης Τραυλαντώνης, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, ο Ζηνόβιος Βάλβης κ.α.

   Μιλώντας στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο Νίκος Κορδόσης, για το πώς πήρε την πρωτοβουλία για την ίδρυση της «Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής», αναφέρει: 

   «Εγώ, όντας πολύ δραστήριος από μικρή ηλικία, ασχολήθηκα κάποια στιγμή με την καταγραφή, με ό,τι η μνήμη μου με διευκόλυνε. Παράλληλα, ως συλλέκτης και φωτογραφιών, μεταξύ των άλλων ‘ερωτικών’ μου ενασχολήσεων περί του παρελθόντος της πόλης, άρχισα να συγκεντρώνω παλιές φωτογραφίες.

   Οι παλιές αυτές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μού έφεραν μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Μέσα από αυτή την ενασχόληση έγραψα ένα βιβλίο με τον τίτλο, ‘Το Μεσολόγγι που έφυγε’. Έπειτα, έγραψα άλλο ένα βιβλίο, για την ιστορία των αλυκών του Μεσολογγίου από τον 14ο αιώνα.

   Από τότε άρχισαν σιγά – σιγά να με ρωτούν συμπατριώτες για θέματα του παλαιού Μεσολογγίου, και να συμμετέχω σε διάφορες συζητήσεις. Έτσι γεννήθηκε μέσα μου η ιδέα για την πραγματοποίηση κάποιων συναντήσεων μεταξύ παλαιών συμπολιτών, αλλά και νέων παιδιών, που ενδιαφέρονται να μάθουν τι γινότανε στο Μεσολόγγι, αφού άκουγαν για την πόλη του πνεύματος και της ομορφιάς, αλλά δεν ήξεραν ποιο ήταν αυτό το Μεσολόγγι».

   «Σήμερα βέβαια», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «είναι ένα άλλο Μεσολόγγι, αλλά το αν είναι καλύτερο ή χειρότερο, αυτό είναι ένα άλλο θέμα».

   Σχετικά με το πώς προήλθε η ονομασία της «Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής», ο Νίκος Κορδόσης λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ :

   «Την ονομασία την δανείστηκα από τον βαρύγδουπο τίτλο της παλαιάς Μεσολογγιάδας Ακαδημίας ή Παλαμαίας Ακαδημίας.

   Συγκεκριμένα, το 1760, ο Παναγιώτης Παλαμάς, που ήταν δάσκαλος της Αθωνιάδας σχολής, κατέβηκε στο Μεσολόγγι από την Θεσσαλία, όταν έκλεισε η σχολή.

   Αφού λοιπόν είχε κλείσει η Αθωνιάδα, ο Παναγιώτης Παλαμάς δημιουργεί την Παλαμαία Ακαδημία ή την Μεσολογγιάδα Σχολή. Εγώ λοιπόν δανείζομαι τις δύο λέξεις και δημιουργώ την ‘Νέα Μεσολογγιάδα Σχολή’.»

   Όσον αφορά στην πρώτη συνάντηση που έγινε πριν από λίγες ημέρες, στους χώρους του ιστορικού μουσείου ‘Διέξοδος’, στο πλαίσιο της ‘Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής», ο Νίκος Κορδόσης περιγράφει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ:

   «Πρώτο θέμα των συναντήσεών μας ήταν το κυρίαρχο ζήτημα της πόλης, δηλαδή το περιβαλλοντολογικό της λιμνοθάλασσας. Αυτή η πλατειά και μεγάλη, η ρηχή και ήμερη, όπως την είχε υμνήσει ο Παλαμάς, η οποία όμως σήμερα δεν υπάρχει.

   Συγκεκριμένα, τα 150.000 στρέμματα της λιμνοθάλασσας, που ξεκινούσαν από τους πρόποδες Βαράσοβας και κατέληγαν στην Οξιά, αν τα δει τώρα κάποιος από αέρος, θα αντικρίσει ένα σταυρόλεξο.

   Και τούτο διότι, τα 63.000 στρέμματα της λιμνοθάλασσας, από τα συνολικά 150.000, έχουν χαραχθεί με αναχώματα και με δρόμους, έχει δηλαδή τετραγωνιστεί, προκειμένου να αλυκοποιηθεί, γιατί αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, το οποίο είχε ξεκινήσει από το 1958 και ολοκληρώθηκε το 1971.

   Αυτό λοιπόν παρουσιάστηκε στην πρώτη συνάντηση της ‘Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής’ με φωτογραφικό υλικό και συζητήσεις μεταξύ των συμμετεχόντων στην σχολή. Διότι η σχολή αυτή δεν έχει από καθέδρας ομιλίες. Δηλαδή, έκανα εγώ μία εισήγηση, συμπλήρωσε ένας άλλος συμπολίτης, ρώτησε κάποιος άλλος και απάντησε ένας τρίτος. Έτσι λοιπόν ήταν μία φιλική συζήτηση μεταξύ δεκάδων ανθρώπων που συμμετείχαν στην πρώτη συνάντηση.

   Ακόμη, μιλήσαμε για τα ιχθυοτροφεία που οι Μεσολογγίτες τα ονομάζουν οι ιβάρια, από το λατινικό vivarium, μιλήσαμε για τους τρόπους ψαρέματος, για τα γυροβολίδια, για το τζένιο, την πρυά, τα καμάκια, τα παραγάδια και το μισοδρόμισμα, για τις γαϊτες και τις γαϊτοπούλες, για τα πριάρια και τις πάσαρες, για τους συνεταιρισμένους ψαράδες και τους σκάπουλους και όλα αυτά συγκίνησαν τον κόσμο.

   Να σημειωθεί, ότι η πρώτη συνάντηση ολοκληρώθηκε με προβολή της καταπληκτικής ταινίας, για τα δεδομένα της εποχής του 1957, ‘Η λίμνη των πόθων’ όπου πρωταγωνιστούσαν, η Τζένη Καρέζη, ο Γιώργος Φούντας, ο Χριστόφορος Νέζερ κ.α., η οποία είχε σκηνικό το ίδιο το τοπίο της λιμνοθάλασσας.

   Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη, μπορώ να πω, η επιτυχία της, ώστε την επόμενη μέρα επαναλήφθηκε».

   «Το πιο σπουδαίο για εμένα από αυτή την πρώτη συνάντηση », προσθέτει ο Νίκος Κορδόσης, «είναι ότι έδειξαν τεράστιο ενδιαφέρον οι νεότεροι σε ηλικία και αυτό ήταν το πιο παρήγορο, διότι φαίνεται ότι υπάρχουν νέοι που επιθυμούν, πέρα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να μάθουν και να ακούσουν για κάτι άλλο».

   «Το γεγονός αυτό», επισημαίνει, «μας έδωσε την δύναμη να πούμε ότι συνεχίζουμε και έτσι λοιπόν είπαμε ότι καθιερώνεται μία συνάντηση κάθε μήνα, με ένα διαφορετικό θέμα και με διαφορετικούς κάθε φορά συνομιλητές».

   «Μέσα στον Φεβρουάριο», όπως συμπληρώνει, «θα πραγματοποιηθεί νέα συνάντηση, με θέμα τις πλαζ του Μεσολογγίου, που ήταν πάμπολλες και με ιαματικά λουτρά από τα προπολεμικά ακόμη χρόνια μέχρι τις μέρες μας, όπως το ‘Αραπογιάλι’, τα ‘Μπάνια’, το ‘Καράβι’, τα ‘Μαρόκια’, τη ‘Συρμή’, της ‘Σοφίας’, του ‘Ναπολέοντα’, του ‘Κυρχανατζή’ κ.α.»

   «Με την δύναμη που πήραμε από την πρώτη συνάντηση της ‘Νέας Μεσολογγιάδας Σχολής’», καταλήγει ο Νίκος Κορδόσης, «είπαμε ότι αξίζει τον κόπο να συνεχιστούν και να διευρυνθούν αυτές οι συναντήσεις, όσο χρήματα και όσο χρόνο χρειαστεί να διαθέσουμε».