Δύο άνθρωποι που υπήρξαν για χρόνια ζευγάρι και χώρισαν λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και αλλαγής ενδιαφερόντων, αρκετό καιρό μετά, συνειδητοποιούν ότι ούτε η επιστήμη, ούτε η επιθυμία να ανέβεις περισσότερο στην κοινωνία οδηγούν πουθενά. Πείθονται τελικά ότι πάνω από όλα είναι το συναίσθημα, η συνύπαρξη και όχι τα υλικά πράγματα που καμιά φορά παρασύρουν τους ανθρώπους και τους κάνουν να χωρίζουν.

Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι δύο κεντρικοί ήρωες του βιβλίου «Η καμπύλη της καμπάνας», ενώ νωρίτερα ο αναγνώστης έχει «ταξιδέψει» μέσα από τις σελίδες του βιβλίου από την προϊστορία, στην αρχαία Αίγυπτο και την αρχαία Βαβυλώνα, στη Ρώμη, στο Βυζάντιο, ως τον σύγχρονο κόσμο, το μαρτυρικό Δίστομο, τη μεταπολεμική Γερμανία αλλά και την αποικιοκρατούμενη Αφρική. Σε όλο αυτό το …ταξίδι, παρατηρεί τη θέση του ανθρώπου μέσα στην κοινωνία, στις δομές και στο πνεύμα του νόμου.

«Το βιβλίο συμπληρώθηκε σαν παζλ, σαν ένα παλίμψηστο από διαφορετικές εποχές. Αυτό που τις συνδέει όλες αυτές, είναι ότι η κοινωνική ανισότητα στη διάρκεια των εποχών μπορεί να αλλάζει μορφή και κοινωνικά χαρακτηριστικά αλλά παραμένει πάντα ίδια» δηλώνει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η συγγραφέας του βιβλίου Νίκη Γκίζη.

Αφορμή για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου αποτέλεσε ένα ταξίδι της ίδιας στην Ισπανία. «Είχα πάει ένα ταξίδι στη Μαδρίτη, στο μουσείο Πράδο. Έτσι όπως έβλεπα τους πίνακες, σκέφτηκα ότι οι ζωγράφοι που τους δημιούργησαν δεν το έκαναν για να τους κρεμάσουμε εμείς στον τοίχο του σπιτιού μας σαν διακοσμητικό. Ότι μ’ αυτό το έργο που έκαναν ήθελαν να “μιλήσουν” για την οικονομική και την κοινωνική τους κατάσταση, για το περιβάλλον που ζούσαν, για τις δυσκολίες της ζωής και τα προβλήματά τους, αφού δεν μπορούσαν και δεν τολμούσαν να εκφραστούν αλλιώς», αναφέρει η κ. Γκίζη.

Με την επιστροφή της στη Θεσσαλονίκη όπου γεννήθηκε και ζει, ξεκίνησε να γράφει το μυθιστόρημα, ήρωας του οποίου είναι ο Μιγκέλ, διευθυντής του μουσείο Πράδο της Μαδρίτης. Η δεύτερη βασική ηρωίδα είναι η Ελληνογερμανίδα βιολόγος Καλουσώ, που ασχολείται με τη μοριακή βιολογία και γενετική και ερευνά κρανία και οστά, τα οποία της δίνουν πληροφορίες για το παρελθόν και που βοηθούν στο παρόν.

«Αυτό το μυθιστόρημα βγήκε από μέσα μου σαν μια πλημμυρίδα έκφρασης. Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Δεν εγκλωβίστηκα στις συνηθισμένες μεθόδους της λογοτεχνικής λογικής. Αδιαφόρησα για τη μορφή, τις αφηγηματικές τεχνικές, το ύφος, τον τόνο. Έγραψα την πρώτη γραμμή και όλα τα άλλα ακολούθησαν αυτή. Σκοπός μου ήταν να υπηρετήσω τον λυγμό, το παράπονο του ανθρώπου που δεν διαφέρει στο χρόνο, ή στον τόπο», εξηγεί.

«Επειδή έχω σπουδάσει κοινωνιολογία, με ενδιαφέρει πάντα η θέση του ανθρώπου μέσα την κοινωνία και δεν βλέπω μεμονωμένα τον έναν άνθρωπο, τι έπαθε, αν αγάπησε, προδόθηκε ή απατήθηκε. Δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Όλα μου τα βιβλία έχουν σχέση με το όλον του ανθρώπου, γιατί πιστεύω ότι όταν τότε συνειδητοποιούμε και καταλαβαίνουμε καλύτερα τον κόσμο μας και ίσως τότε μπορούμε να κάνουμε και κάτι», συμπληρώνει.

Όσο για τον τίτλο που του «χάρισε», λέει με σιγουριά ότι η καμπύλη της καμπάνας είναι το …κλειδί αυτού του βιβλίου. «Ο ήχος της καμπάνας είναι η ιστορία του, οι μύθοι, τα έθιμα και οι παραδόσεις του, όσα έφτιαξε και όσα παρέλειψε, όσα σεβάστηκε και όσα περιφρόνησε. Η καμπάνα των ορθόδοξων ναών εμφανίστηκε το 6ο αιώνα, θα μπορούσε όμως να είναι το “σιτάρ” της Ινδίας, τα αφρικάνικα “ταμ-ταμ”, ή το γιαπωνέζικο “κότο”. Σημασία έχει ότι όλα αυτά τα όργανα εκπέμπουν ένα μήνυμα συνύπαρξης που δεν γνωρίζει χρώματα και πατρίδες. Γνωρίζει μόνο ατέλειες και προτερήματα πανανθρώπινα», επισημαίνει η συγγραφέας.

«Η καμπύλη της καμπάνας» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γκοβόστη και όπως …υπόσχεται η Νίκη Γκίζη, τελειώνοντας ο αναγνώστης το βιβλίο μπορεί να αναρωτηθεί, πώς λειτουργεί ο κάθε άνθρωπος από τη θέση που βρίσκεται και αν επιλέγει τη θέση του στην κοινωνία ή η κοινωνία κατατάσσει τον άνθρωπο στη συγκεκριμένη θέση…

Βαρβάρα Καζαντζίδου