Ξενοδοχείο Grand Budapest, Οι δρόμοι της φωτιάς, Η ζωή είναι ωραία, Εξιλέωση… Τι ενώνει το σινεμά και τη μουσική; Η ικανότητα των δύο τεχνών να πλάσουν κόσμους ολόκληρους.
Στις 8 Δεκεμβρίου, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών συμπράττει με τον κορυφαίο μαέστρο κινηματογραφικής μουσικής παγκοσμίως, Φρανκ Στρόμπελ και παρουσιάζει στο Μέγαρο Μουσικής 10 ταινίες – 10 δεκαετίες – 10 Όσκαρ. Την επιμέλεια και παρουσίαση της βραδιάς αναλαμβάνει ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Γιάννης Ζουμπουλάκης Με σημείο εκκίνησης την δεκαετία που διανύουμε και τη μουσική του Χανς Ζίμερ για την ταινία Dune: Part One (2022), η Ορχήστρα ερμηνεύει μια επιλογή από soundtracks των τελευταίων δέκα δεκαετιών που βραβεύτηκαν με το χρυσό αγαλματίδιο από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών και μάγεψαν το κοινό στις σκοτεινές αίθουσες. Οι συνεργασίες συνθετών όπως ο Μίκλος Ρόζα, ο Τζον Γουίλιαμς, ο Vangelis, κ.ά. με κορυφαίους σκηνοθέτες επαναπροσδιόρισαν τον ρόλο της μουσικής στον κινηματογράφο.
Ειδικότερα, στην βραδιά της ΚΟΑ η ορχήστρα ερμηνεύει μουσικές των Χάνς Ζίμερ στην ταινία Dune: Part One, (2022),Αλεξάντρ Ντεσπλά
στο «Ξενοδοχείο Grand Budapest» ( 2014 ), Ντάριο Μαριανέλι στην «Εξιλέωση» (2007), Νικόλα Πιοβάνι «Η ζωή είναι ωραία» ( 1998), Vangelis «Οι δρόμοι της φωτιάς» ( 1981), Τζον Γουίλιαμς «Τα σαγόνια του καρχαρία» ( 1975 ), Μωρίς Ζαρ «Δόκτωρ Ζιβάγκο» (1965 ), Ντμίτρι Τιόμκιν «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές» (1952), Μίκλος Ρόσα «Νύχτα αγωνίας» (1945) και Έριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ «Οι περιπέτειες του Ρομπέν των δασών» (1938).
«Η επιλογή μας» σχολιάζει ο Γιάννης Ζουμπουλάκης « ήταν μια βραβευμένη με Όσκαρ μουσική από κάθε δεκαετία (1930 – 2020) με στόχο την προβολή όχι μόνο της ίδιας την μουσικής των ταινιών αλλά και τού νήματος της εξέλιξης που είχε στο πέρασμα των χρόνων η κινηματογραφική μουσική. Αλλά υπάρχει όντως αυτό το νήμα; Είναι στ’ αλήθεια σωστή η χρήση της λέξης εξέλιξη σε αυτήν περίπτωση; Υπάρχουν άραγε τόσες πολλές διαφορές ανάμεσα στην μουσική του Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ για τον «Ρομπέν των Δασών» (η τελευταία που θα ακούσουμε) και την μουσική του Χανς Τσίμερ για το «Dune: Part One » (η πρώτη που θα ακούσουμε);
Πολύ πιθανόν η απάντηση να φανεί στην πράξη. Αν μη τι άλλο όμως, αυτός ο διάλογος μεταξύ της κινηματογραφικής μουσικής διαφορετικών εποχών που ελπίζουμε να ανοίξει, μπορεί να παρουσιάσει και κάτι με άλλου τύπου ενδιαφέρον, πέρα από την σίγουρη αγνή απόλαυση που όλες αυτές οι νότες πάντα θα μας προσφέρουν».
Νατ. Δ
