Μετά από 11 μέρες γεμάτες προβολές, μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης, νέους δημιουργούς, masterclasses, συνεντεύξεις, λαμπερές εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί, πάρτυ και την απονομή των βραβείων, το 77ο Φεστιβάλ Κινηματόγραφου των Καννών έριξε την αυλαία του. Το Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ξεχωρίζει τις σημαντικότερες στιγμές του.
-Το magnum opus του Φράνσις Φορντ Κόπολα
O Κόπολα έφτιαξε ένα επικό έργο – «ρωμαϊκό έπος» όπως το ονομάζει ο ίδιος – το οποίο θέτει σε αμφισβήτηση τις παραδοσιακές αφηγηματικές φόρμες και κατεβαίνει στις απαρχές του κινηματογράφου για να μας μιλήσει με μια ιδιότυπη πικρή αισιοδοξία για το μέλλον. H «Megalopolis» συνδυάζει την επιστημονική φαντασία με το μπουρλέσκ, την πολιτική σάτιρα με την αλληγορία και καταφεύγει στις φιλοσοφικές σκέψεις του Μάρκου Αυρήλιου και του Σαίξπηρ, της Σαπφούς και κυρίως στην προφητική «Ουτοπία» του Τόμας Μορ.
Μπορεί η ταινία του να δίχασε κοινό και κριτικούς, ο πυρετώδης ρυθμός της ωστόσο, μάς εμπνέει ελπίδα για το μέλλον του κινηματογράφου. Στην πραγματικότητα είναι ένα επικίνδυνο άλμα στο άγνωστο. Όπως λέει κι ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας (τον οποίο ερμηνεύει ο ‘Ανταμ Ντράιβερ), «όταν κάνουμε ένα άλμα προς το άγνωστο αποδεικνύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι».
-Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» του Γιώργου Λάνθιμου
Στην τέταρτη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ των Καννών – μετά τον «Κυνόδοντα» (2009), τον «Αστακό» (2015) και τη «Θυσία του ιερού ελαφιού» (2017), ο διεθνούς φήμης Έλληνας δημιουργός παρουσιάζει ένα «τρίπτυχο παραμύθι» που περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές ιστορίες εξουσίας, κανιβαλισμού και κάθαρσης, το σενάριο του οποίου συνυπογράφει με τον Ευθύμη Φιλίππου. Με τις «Ιστορίες Καλοσύνης» ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει στο παλαιότερο σκοτεινό, σαρκαστικό και σχεδόν σουρεαλιστικό σύμπαν του. Είναι σαν να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι, εκτός από ένας επιτυχημένος δημιουργός που οι ταινίες του κερδίζουν Όσκαρ και μεγάλα φεστιβαλικά βραβεία, παραμένει πάντα ένας ανήσυχος και οξυδερκής ανατόμος της ανθρώπινης συνθήκης.
Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Εμμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφόε, Τζέσι Πλέμονς, Μάργκαρετ Κουόλι κ.α. Μάλιστα, ο Πλέμονς ο οποίος υποδύεται τρεις διαφορετικούς ρόλους στις τρεις ξεχωριστές ιστορίες της ταινίας, κέρδισε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η τέταρτη φορά που ταινία του Έλληνα σκηνοθέτη κερδίζει βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, κάτι που το έχουν επιτύχει ελάχιστοι σκηνοθέτες στην ιστορία του θεσμού.
-Οι υπέροχες πρωταγωνίστριές του Ζακ Οντιάρ
Η νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ, το queer μιούζικαλ «Emilia Pérez», έκλεψε τις εντυπώσεις και τις καρδιές των θεατών, με τον Γάλλο σκηνοθέτη να ξαναζωντανεύει ένα γερασμένο κινηματογραφικό είδος, το οποίο είχε ανάγκη τη μοντέρνα και τολμηρή ματιά του και με τις τέσσερις πρωταγωνίστριες του να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Στην πραγματικότητα η ταινία θα μπορούσε να είναι μια μαύρη γκανγκστερική τραγικωμωδία. Αποφασίζοντας, όμως, ο Ζακ Οντιάρ να ακολουθήσει τη φόρμα του μιούζικαλ, την απογειώνει και την κάνει ένα έργο απολαυστικό και ταυτόχρονα μια εξαιρετικά σύγχρονη και ουσιαστική κοινωνική αλληγορία.
Στην τελετή απονομής, ο Γάλλος σκηνοθέτης σημείωσε μεγάλη επιτυχία, καθώς ήταν ο μόνος που έφυγε από το φεστιβάλ με δύο βραβεία για την ταινία του: το Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας που μοιράστηκαν οι τέσσερις πρωταγωνίστριές του: Κάρλα Σοφία Γκασκόν, Ζόι Σαλντάνια, Αντριάνα Παζ και Σελένα Γκόμεζ.
-Η δυναμική επιστροφή της Ντέμι Μουρ
«Μια ταινία σωματικού τρόμου (body horror), με πολύ σπλάτερ, που τελειώνει με πίδακες αίματος να πλημμυρίζουν τον φακό». Με αυτά τα λόγια είχε περιγράψει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Καννών, Τιερί Φρεμό το «The Substance» της Γαλλίδας σκηνοθέτριας Κοραλί Φαρζά στο οποίο η Ντέμι Μουρ κάνει μια αναμφισβήτητα δυναμική επιστροφή καταθέτοντας μία αξιοπρόσεκτη ερμηνεία.
Η Αμερικανίδα ηθοποιός υποδύεται την Ελίζαμπεθ Σπαρκλ, μια πρώην σταρ του Χόλιγουντ και νυν παρουσιάστρια εκπομπής γυμναστικής, η οποία σε ηλικία 50 ετών χαρακτηρίζεται ως «προχωρημένης ηλικίας» από τον αδίστακτο διευθυντή του τηλεοπτικού δικτύου όπου εργάζεται (τον υποδύεται ο Ντένις Κουέιντ) και απολύεται. Τότε, εκείνη έρχεται σε επαφή με τους διακινητές μιας μυστηριώδους ουσίας που υπόσχεται «μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, πιο νέα, πιο όμορφη, πιο τέλεια». Η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς, μάλιστα ορισμένοι υποστήριζαν ότι θα πάρει και τον Χρυσό Φοίνικα, τελικά έφυγε από το φεστιβάλ με το Βραβείο Σεναρίου.
-Η διάκριση του Νίκου Κολιούκου
Η μικρού μήκους ταινία του Νίκου Κολιούκου «Το χάος που άφησε πίσω της» κέρδισε το δεύτερο βραβείο στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα La Cinef το οποίο παρουσιάζει τις καλύτερες σπουδαστικές μικρού μήκους ταινίες του κόσμου. Μια ιστορία για την αγάπη και την εξάρτηση, για όλα αυτά που αγαπάμε και γι’ αυτά που θέλουμε να αφήσουμε πίσω.
«Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό το βραβείο, είναι κάτι που δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω αυτή τη στιγμή. Είμαι πολύ συγκινημένος. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ευχαριστώ την ομάδα μου, αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που θεωρώ οικογένεια μου για το αξέχαστο ταξίδι του χάους» δήλωσε στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο σκηνοθέτης.
-Ο Ντόναλντ Τραμπ του Αλί Αμπάσι
Με την τελευταία ταινία του, «The Apprentice», ο ιρανικής καταγωγής Δανός σκηνοθέτης Αλι Αμπάσι φωτίζει μια λιγότερο γνωστή πλευρά του Ντόναλντ Τραμπ. Η ταινία αφηγείται τη σταδιακή άνοδο του πρώην (και τώρα υποψήφιου) προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο των επιχειρήσεων και την εξάπλωση της ακίνητης περιουσίας του τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, καθώς και τη σχέση του με τον μέντορα του και αδίστακτο δικηγόρο Ρόι Κον. Η ταινία περιλαμβάνει σκηνές που δείχνουν τον Τραμπ να υποβάλλεται σε λιποαναρρόφηση και σε εμφύτευση μαλλιών αλλά και μία σοκαριστική σκηνή που δείχνει τον Τραμπ να βιάζει την πρώτη σύζυγό του Ιβάνα. Τον Τραμπ ενσαρκώνει με θαυμάσια ακρίβεια και δημιουργικότητα ο Σεμπάστιαν Σταν, την Ιβάνα η Μαρία Μπακάλοβα και τον Ρόι Κον ερμηνεύει ο Τζέρεμι Στρονγκ. Ωστόσο, πέρα από τις καλές ερμηνείες της, η ταινία δίχασε κοινό και κριτικούς με κάποιους να επικρίνουν τον Αμπάσι ότι αντιμετωπίζει τον ήρωά του από την αρχή ως το τέλος με κατανόηση.
-Η παρουσία του Μοχάμαντ Ρασούλοφ μετά την απόδραση από το Ιράν
«Μην αφήσετε τον εαυτό σας να εκφοβιστεί. Πρέπει να αντισταθούμε!» προέτρεψε τους Ιρανούς κινηματογραφιστές με δηλώσεις του από τις Κάννες, ο Μοχάμαντ Ρασούλοφ ο οποίος συμμετείχε στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα με το «The Seed of the Sacred Fig», ένα αγωνιώδες δράμα που επιτίθεται στο απολυταρχικό καθεστώς του Ιράν.
Ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης που στις αρχές Μαΐου, καταδικάστηκε από το ιρανικό κράτος σε φυλάκιση 8 ετών, απέδρασε από το Ιράν πριν από μερικές εβδομάδες, και περπάτησε στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ κρατώντας στα χέρια του τις φωτογραφίες των δύο πρωταγωνιστών της ταινίας του, Σοχεϊλά Γκολεστανί και Μισάγκ Ζαρέχ, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να έρθουν στις Κάννες, καθώς τους έχει απαγορευτεί η έξοδος από το Ιράν. Η ταινία πήρε το πιο μεγάλο φετινό χειροκρότημα, διάρκειας δώδεκα λεπτών και όλοι πίστευαν ότι θα κερδίσει και τον Χρυσό Φοίνικα. Τελικά απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής.
-Η Παγιάλ Καπάντια γράφει ιστορία
Η Ινδή Παγιάλ Καπάντια που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής (Grand Prix) για την ταινία της «All We Imagine as Light», έγραψε ιστορία στην διοργάνωση, φέρνοντας την πρώτη ταινία σκηνοθετημένη από γυναίκα αλλά και την πρώτη ινδική ταινία εδώ και τρεις δεκαετίες στο Διαγωνιστικό Τμήμα των Καννών. Η ταινία αφηγείται τις ζωές τριών νοσοκόμων καθώς αυτές μοιράζονται ανάμεσα στη μεγάλη πόλη και την εξοχή, την πραγματικότητα και τη φαντασία. «Ήταν ένα όνειρο το να βρίσκομαι στις Κάννες. Χωρίς τις πρωταγωνίστριές μου τίποτα δεν θα ήταν εφικτό. Ελπίζω το φεστιβάλ να μην περιμένει άλλα τόσα χρόνια για να ξανακαλέσει μία ινδική ταινία» δήλωσε η Καπάντια.
-Η Χρυσή «Anora» του Σον Μπέικερ
Μεγάλος νικητής του 77ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών αναδείχτηκε ο Σον Μπέικερ κερδίζοντας τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία «Anora», μία γλυκόπικρη ιστορία αγάπης την οποία ο Αμερικανός σκηνοθέτης παρουσιάζει ως μία ενήλικη και αθυρόστομη εκδοχή της «Σταχτοπούτας». «Ευχαριστώ την επιτροπή και το φεστιβάλ που έκαναν το όνειρό μου πραγματικότητα και όλη την ομάδα της ταινίας που έκαναν αυτό το ταξίδι μαζί μου» δήλωσε ο Σον Μπέικερ, ενώ υπογράμμισε ότι οι κινηματογραφικές αίθουσες πρέπει να παραμείνουν ζωντανές. «Δεν είναι ο σωστός τρόπος να βλέπουμε τις ταινίες στο σπίτι και στα κινητά μας τηλέφωνα. Οι αίθουσες είναι ένας ιερός χώρος όπου μπορούμε να μοιραζόμαστε την αγωνία, τα δάκρυα και τα γέλια» είπε και αφιέρωσε το βραβείο του σε όλες τις σεξεργάτριες, καθώς η πρωταγωνίστρια της ταινίας του υποδύεται μία σεξεργάτρια.
-Τιμητικοί Χρυσοί Φοίνικες στους Μέριλ Στριπ και Τζορτζ Λούκας
Δύο θρύλοι της έβδομης τέχνης, η Μέριλ Στριπ και ο Τζορτζ Λούκας τιμήθηκαν από τη διοργάνωση για το σύνολο της καριέρας τους και την προσφορά τους στον κινηματογράφο και έκλεψαν τις εντυπώσεις στις τελετές έναρξης και λήξης αντίστοιχα, με τους θεατές να τους αποθεώνουν.
Αναφερόμενη στο βίντεο- αφιέρωμα του Φεστιβάλ στην καριέρα της, η Μέριλ Στριπ είπε :«Για μένα, το να βλέπω αυτά τα κλιπ από τις ταινίες μου που δείξατε, είναι σαν να κοιτάζω έξω από το παράθυρο ενός τρένου υψηλής ταχύτητας. Να βλέπω τη νιότη μου να πετάει ως τη μέση ηλικία κι ως εδώ όπου στέκομαι απόψε. Όταν ήρθα για πρώτη φορά στις Κάννες πριν από 35 χρόνια ήμουν ήδη μητέρα τριών παιδιών. Πλησίαζα τα 40 και πίστευα ότι η καριέρα μου είχε τελειώσει. Κι αυτή ήταν μια αναμενόμενη πρόβλεψη για τις ηθοποιούς εκείνης της εποχής. Ο μοναδικός λόγος που είμαι εδώ απόψε είναι οι καταπληκτικοί καλλιτέχνες με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ».
Ο δημιουργός των «Star Wars» και του «Ιντιάνα Τζόουνς», αλλά και ο σκηνοθέτης του «THX-1138» και του «American Graffiti», Τζορτζ Λούκας, παραλαμβάνοντας το βραβείο από τον φίλο του , Φράνσις Φορντ Κόπολα, δήλωσε συγκινημένος: «Ήρθα για να σας ευχαριστήσω όλους. Είμαι απλώς ένα παιδί από την Καλιφόρνια, ένα μέρος περιτριγυρισμένο από αμπελώνες, κι έκανα ταινίες στο Σαν Φρανσίσκο, με τον φίλο μου Φράνσις Φορντ Κόπολα. Στην πραγματικότητα δεν έκανα ποτέ μία ταινία στο Χόλιγουντ ως σκηνοθέτης. Γι’ αυτό είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι εδώ».
Νάντια Μπακοπούλου
